กลอน...วันแม่

สามร้อยหกสิบห้าวันคือวันเเม่ รักอะไรไหนเทียบเปรียบแม่รัก
มิใช่เเค่วันใดให้นึกถึง ลูกประจักษ์แก่ใจหาใครเหมือน
สมํ่าเสมอสมัครจิตคิดคํานึง ตั้งแต่เล็กแม่เราเฝ้าคอยเตือน
เหมือนเเม่ซึ่งรักลูกครบทุกวัน ไม่ลืมเลือนรักลูกด้วยผูกพันธ์


คราลูกหิว แม่หิวกว่า น้ำตาร่วง ยามลูกสุข แม่สุขสม อารมณ์ชื่น
แม่เป็นห่วง ดิ้นรนหา เอามาให้ ยามลูกขื่น แม่ขม ระทมกว่า
แม้แม่อด หมดข้าวปลา ไม่ว่าไร ยามลูกไข้ แม่อดนอน ร้อนอุรา
แม่สละได้ ลูกอิ่มแปร้ แม่ทนเอา ยามลูกยา อับโชค แม่โศกใจ


ลูกยื่นให้ "มะลิน้อย" ที่ร้อยรัก สองมือใดไหนจะเท่าสองมือแม่
กราบที่ตักด้วยรักแม่ไม่แปรผัน มอบรักแท้แข็งแก่งดุจแผ่นผา
บอกแม่ว่ารักแม่ล้นพ้นรำพัน เฝ้าถนอมมอบรักปักอุรา
จะสร้างฝันให้แม่เห็นเป็นคนดี. นี่แหละหนาคือรักแท้ของแม่เอย


รอยยิ้มแม่ที่มอบให้ด้วยใจรัก แม่ของเจ้านั่งหลังคู้อยู่ที่บ้าน
ลูกตระหนักถึงคุณค่ามหาศาล อยู่นอกชานรอเจ้าอยู่เจ้ารู้ไหม
ลูกจะอยู่เคียงข้างแม่ชั่วกาลนาน เจ้าจากบ้านมาเริงร่าอยู่หนใด
ดูแลท่านด้วยความรักชั่วชีวี เจ้าลืมแม่หรือไรไยไม่มา


กลั่นเม็ดเลือดเม็ดน้อยนับร้อยหยด สองมือกราบลงตักแม่ซึ้งในคุณ
จนปรากฎเป็นหยดนมรสกลมกล่อม ที่เจือจุนลูกมาจนเติบใหญ่
เพื่อหล่อเลี้ยงทารกน้อยค่อยอดออม และคอยเฝ้าคอยห่วงดั่งดวงใจ
เฝ้าถนอมฟูมฟักรักเมตตา แม่นั้นไซร้ที่เลี้ยงลูกปลูกจรรยา


รักใดเล่ารักแน่เท่าแม่รัก คำว่า"แม่" เป็นคำ ที่ไพเราะ
แม่ปกปักษ์รักษาจนเติบใหญ่ ไม่เคยเปราะ แต่ไหน แต่ไรมา
รักของแม่บริสุทธิ์กว่าสิ่งใด เป็นคำแรก ที่คอย ประทับตรา
รักของใครไม่เที่ยงแท้เท่าแม่เอย ให้รู้ว่า ใครนะ เป็นแม่เรา